Kłamolucha

Od samego prawie urodzenia
miałam talent do kłamolenia.
A ile miałam do pamiętania
przez te moje wieczne kłamania.
No bo podwójnie pamiętałam.
To co było
i to co skłamałam.
No i jeszcze te wieczne nerwy,
że coś się wyda.
Strach był bez przerwy.
Aż raz dziewczynkę jedną spotkałam,
która do mnie tak powiedziała:
nie kłam już proszę, odpocznij sobie,
ja pokłamię za nas obie.
I od tej pory wierzcie, nie wierzcie
już prawie nie kłamię wreszcie.
Nie kłamię, bo odpoczywam,
a świat jakiś weselszy bywa.

 © by Ata Bartol 2004

    Powrót do niezbędniczka